Πώς μπορεί να δημιουργηθεί ένας τεχνητός σεισμός από μια υπόγεια πυρηνική έκρηξη

Μια μεγάλη τρύπα σκάβεται κατευθείαν κάτω στο έδαφος, συνήθως 1-3 μέτρα σε πλάτος και μέχρι 1 χιλιόμετρο σε βάθος. Το πυρηνικό πυρομαχικό τοποθετείται στο βάθος αυτής της τρύπας και στη συνέχεια γεμίζεται με στρώματα άμμου και μπιζελιού, τα οποία μπορούν να απορροφήσουν την ακτινοβολία και να την εμποδίσουν να εισέλθει στην ατμόσφαιρα. Υπάρχει επίσης ένας αριθμός αισθητηριακού εξοπλισμού με επένδυση μόλυβδου που μπορεί να καταγράψει την εκρηκτική δύναμη της έκρηξης που θα βγει στην επιφάνεια, ουσιαστικά στην ατμόσφαιρα θα φανεί μια λάμψη χωρίς θόρυβο.

Αυτό δεν είναι ένα τέλειο σύστημα αν και θεωρείται ευρέως το ασφαλέστερο μέσο δοκιμών, τόσο για τους κοντινούς πληθυσμούς όσο και για το ίδιο το περιβάλλον. Αναφέρεται ότι σε περισσότερες από 100 περιπτώσεις υπόγειων πυρηνικών δοκιμών μόνο από τις Ηνωμένες Πολιτείες, η ακτινοβολία κατέληξε να διαφύγει στην ατμόσφαιρα.

Οι υπόγειες εκρήξεις πυρηνικών όπλων μπορούν να ανιχνευθούν όπως οι σεισμοί για έναν απλό φυσικό λόγο. Και στις δύο περιπτώσεις  είτε όταν οι βράχοι σκάνε σε ένα σεισμό είτε κατά τη διάρκεια της έκρηξης, πολύ ισχυρές δυνάμεις δρουν γρήγορα μέσα στη Γη. Αυτό οδηγεί σε ένα έντονο τίναγμα των πετρωμάτων γύρω από το υποκέντρο το οποίο με τη σειρά του δημιουργεί ελαστικά κύματα που μπορούν να ταξιδέψουν χιλιάδες μίλια μακριά ανάλογα με την φορά και την θέση που έχουν τοποθετηθεί τα πυρηνικά εκρηκτικά και ανιχνεύονται από ευαίσθητα σεισμόμετρα. 

Η διαμάχη τα τελευταία χρόνια από τις υπόγειες πυρηνικές δοκιμές έχει προκύψει λόγω της σημαντικής αύξησης της συχνότητας των σεισμών σε όλο τον κόσμο με αποτέλεσμα πολλοί να υποψιάζονται ότι αυτές οι ογκώδεις υπόγειες εκρήξεις επηρέαζαν τη δομή και τη συμπεριφορά της τεκτονικής πλάκας, οδηγώντας σε έναν πιο πτητικό πλανητικό φλοιό.