Η πνευματική νέκρωση των Ελλήνων Ορθοδόξων!

Η πνευματική νέκρωση των Ελλήνων Ορθοδόξων!

>Η πνευματική νέκρωση των Ελλήνων Ορθοδόξων!

Η πνευματική νέκρωση των Ελλήνων Ορθοδόξων!

  • Posted by:
  • Category:
    ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ
  • Date:
ΝΤΕΤΕΚΤΙΒ

Γράφει: Γ.Η

Τι σημαίνει έχω ορθόδοξη πνευματική κατάσταση; 

Πνευματική κατάσταση είναι ο κύριος όρος που περιγράφει την εθελουσία δέσμευση του ανθρώπου στην συνεχόμενη και ανεξάντλητη προσπάθεια προς την τήρηση των Θεϊκών εντολών, την συχνή και τακτική εξομολόγηση, την καθημερινή προσπάθεια επικοινωνίας με τον Θεό μέσω της προσευχής, αλλά και τον προσεκτικό και λεπτομερή έλεγχο στον τρόπο που ζει, ενεργεί και λειτουργεί ο άνθρωπος. 

Ο απώτερος στόχος όλων αυτών είναι η ένωση με τον Τριαδικό Θεό, που θα μας επιφέρει την τελική σωτηρία αλλά και το εισιτήριό στην Επουράνια Βασιλεία. 

Μασκοφορία στους Ορθόδοξους ναούς. 

Σήμερα ένα λυπηρό γεγονός παράγωγο καρπού της αποστασίας του ανθρώπου από τον Θεό μέσω των πολλών και θανάσιμων αμαρτιών που διαπράττει ο άνθρωπος, είτε εκούσια είτε ακούσια, είναι η  μασκοφορία στους Ορθόδοξους Ναούς.

Μετά λύπης  βλέπουμε ανθρώπους να προσέρχονται με τη μάσκα υγειονομικής προστασίας εντός του ναού.

Βλέπουμε ανθρώπους να πηγαίνουν εμπρός των εικόνων και να κάνουν υπόκλιση, ή να φιλούν την εικόνα από απόσταση στον αέρα φορώντας την μάσκα και νιώθοντας έτσι την υγειονομική ασφάλεια.

Μπαίνοντας με μια μάσκα στο ναό σημαίνει ότι δεν έχω αντίληψη και δεν έχω καταλάβει για το που βρίσκομαι. 

O Ορθόδοξος Ναός είναι οίκος Θεού!

Από τη στιγμή που θα περάσει κάποιος το κατώφλι του Ναού παύει να ισχύει η κοσμική ύλη και περνάμε στην μετάβαση του Θεϊκού με ότι ορατό και αόρατο περιβάλλει την κατάσταση γύρω μας.

Η μάσκα δηλώνει πως δεν εμπιστεύομαι τον οικοδεσπότη που δεν είναι άλλος παρά ο ίδιος ο Θεός και αποφασίζω σύμφωνα με το αυτεξούσιο που μου έχει δώσει να χαράξω την πορεία της προστασίας μόνος μου. 

Φιλώντας με μία μάσκα την Ιερή Εικόνα,  κάνοντας ακόμα και μία υπόκλιση μπροστά της πιστεύοντας ότι προσκύνησα, σημαίνει ότι είμαι ειδωλολάτρης.

Ο λόγος είναι διότι ορθά ειδωλολατρικά σκεπτόμενος με το να ακουμπήσουν τα χείλη μου στο γυαλί ή στο ξύλο θα μου μεταδοθεί οποιαδήποτε ασθένεια.

Η ορθή Ορθόδοξη πνευματική αντίληψη ως προς την προσκύνηση των Ιερών Εικόνων δείχνει τον σεβασμό μου στον εικονιζόμενο Άγιο, την  προσωπική μου παραδοχή και τον  θαυμασμό μου στον Άγιο που έχει καταφέρει μέσω της επίγειες αγωνιστικής του ζωής να φτάσει στο ανώτερο σκαλί της πνευματικής κατάταξης που είναι η Αγιότητα, αλλά και την προσωπική μου παράκληση ώστε να μεσιτεύσει ο Άγιος στον Θεό για τα προσωπικά αιτήματα μου, όποια κι αν είναι αυτά! 

Σαν Ορθόδοξος χριστιανός έχω την υποχρέωση να μιμούμαι καθημερινά τη ζωή των Αγίων μέσω του βίου που διανύω. 

Μασκοφόροια πριν και μετά την θεία κοινωνία. 

Ένα ακραίο λυπηρό γεγονός είναι όταν βλέπεις ανθρώπους να κατεβάζουν την μάσκα λίγο πριν λάβουν την Θεία Κοινωνία, αλλά και μετέπειτα μόλις μεταλάβουν το σώμα και το αίμα του Χριστού, να την ανεβάζουν ευθύς αμέσως. 

Το προσέρχομαι στην Θεία Κοινωνία σημαίνει ότι είμαι εξομολογημένος, έχω νηστέψει, έχω προσευχηθεί, έχω αγωνιστεί στον πνευματικό στίβο και έτσι με την Θεία Κοινωνία λαμβάνω την ένωση μου με τον Τριαδικό Θεό ώστε να ενδυναμωθώ  για να μπορέσω να συνεχίσω την ορθή πνευματική μου ζωή, αλλά και να συμμετάσχω στην πνευματική χαρά της Επουράνιας Θεϊκής Βασιλείας.

Το προσέρχομαι με τη μάσκα στην Θεία Κοινωνία σημαίνει κάνω μια κακή συνήθεια που έχω διδαχθεί λανθασμένα από τους γύρω μου, δεν πιστεύω σε αυτό το οποίο λαμβάνω, δεν έχω συναίσθηση της θανάσιμης αμαρτίας που διαπράττω, μεταδίδω το σώμα και το αίμα του Χριστού σε ένα άυλο πράγμα την μάσκα που μετά θα την πετάξω και θα καταλήξει στα σκουπίδια, άρα πετώ τον Χριστό στα σκουπίδια μη αποδεχόμενος την ύπαρξη του.

Όλα αυτά συντελούν ώστε να βυθιστώ περισσότερο στο σκοτάδι που με διακατέχει, στο να περιλούσω τον εαυτό μου με την  κολάσιμη και θανάσιμη αμαρτία που είναι η βλασφημία στο πρόσωπο του Χριστού και έτσι αντί για μια κακή και λανθασμένη συνήθεια που έχω μάθει να πράττω, να καταλήξω να κινδυνεύω να λάβω τον ακούσιο δαιμονισμό. 


Ο Θεός αποκάλυψε τον εαυτό του στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Ο κάθε άνθρωπος σήμερα που είναι δημιούργημα του Θεού έχει το θράσος να αποκρύπτει το πρόσωπο του εμπρός στον δημιουργό του; 


Προσέρχομαι ανάξια στην Ιεροσύνη. 

Προσέρχομαι ανάξια στην Ιεροσύνη σημαίνει ότι λαμβάνω το ανώτερο αξίωμα της επίγειας πνευματικής ζωή αυτό του Ιερέως, μη τηρώντας τους κανόνες του πηδαλίου που είναι κανόνες απαράβατοι και ο καταπατών αυτούς κόλαση εστί! 

Το Πηδάλιο γράφτηκε από τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη και τον Άγιο Αγάπιο και περιέχει μέσα ερμηνείες, κανόνες και παραθέσεις των Αγίων Αποστόλων και των Οικουμενικών συνόδων που έχουν απαράβατο, δεσμευτικό και καθολικό χαρακτήρα.

Ένας από τους βασικότερους κανόνες αναλλοίωτος και απαράβατος που εάν παρακαμφθεί από τον οποιοδήποτε που θέλει να προσέλθει στην Ιεροσύνη, εκτός από το ότι θα δώσει μέγα λόγο στον Θεό, θα συμπαρασύρει και το ποίμνιο του στην αφάνεια άσχετα αν ακόμα φέρει και τον μανδύα του ποιμένα. Αυτός λύκοποιμένας εστί! 

Αυτό το αμάρτημα είναι οι προγαμιαίες σχέσεις του επίδοξου εν δυνάμει Ιερέα. 

Ο Ιερέας που έχει ακουμπήσει έστω και μια φορά χέρι σε γυναίκα προτού λάβει την Ιεροσύνη και παρόλα αυτά καταπάτησε κάθε όρκο και προσήλθε στο μέγα Αξίωμα της Ιεροσύνης, σύμφωνα με τους κανόνες της εκκλησίας φέρει ανάξια το συγκεκριμένο σχήμα.  

Αυτή η αναξιότητα όσο και πνευματική προσπάθεια και να καταβάλει θα τον ακολουθεί σε όλη του τη ζωή και πάντα θα είναι αυτό το κάτι που θα τον τραβάει πίσω, μην μπορώντας να τον αφήσει να έχει έναν ορθό πνευματικό βίο. 

Εάν κολαστεί, ή όχι αυτό το ξέρει μόνο Θεός. Εμείς αυτό το οποίο ξέρουμε είναι ότι υπάρχουν οι απαράβατες εντολές των Αποστολών σχετικά με την Ιεροσύνη και έχουμε την υποχρέωση να τις τηρούμε στο ακέραιο. 

 Την ανάξια προσχώρηση στην Ιεροσύνη θα την παρομοίαζα σαν την αγορά ενός πεπαλαιωμένου και μεταχειρισμένου οχήματος. 

Όση προσπάθεια και να καταβάλει οδηγός για να το συντηρήσει και να το φέρει σε μια νέα καινούργια κατάσταση, πάντα θα βγαίνει ένα εμπόδιο βλάβης που θα του θυμίζει την αρχική παλαιά του κατάσταση. 

Η άγνοια είναι μια χαζή δικαιολογία που επινόησε ο άνθρωπος σαν προκάλυμμα των αμαρτημάτων του. 

Ο Σωστός έγγαμος Ιερέας είναι υποχρεωμένος να αφιερώνει την ημέρα του στην επίλυση των προβλημάτων του ποιμνίου του και το βράδυ να γίνεται ο μεσίτης από το ποίμνιο του στον θεό! 

Ο θεός δεν αποδέχεται, δεν δικαιολογεί και δεν συγχωρεί την άγνοια! 


Ιερομόναχοι μέσα στον κόσμο. 

Ένα μεγάλο σφάλμα που πλέον έχει γίνει μόνιμο κουσούρι στην Ελλαδική Ορθόδοξη Εκκλησία  είναι να αποδέχεται και να χειροτονεί Ιερομόναχους καθώς και να τους επιτρέπει να ζουν εκτός μοναστηριού. 

Ιερομόναχος σημαίνει είμαι μοναχός με ιεροσύνη, ερημίτης που επέλεξα το μονοπάτι της θρησκευτικής τελειότητας πέρα από τον δεσμό του γάμου και πέρα από την προσκόλληση στον κόσμο. 

Απαγορεύεται ρητά σύμφωνα με τους Ιερούς κανόνες της Ορθόδοξης Εκκλησίας, αλλά και τα πατερικά κείμενα ο Ιερομόναχος να ασκεί τα Ιερατικά του καθήκοντα εντός του κόσμου. 

Η θέση του Ιερομόναχου είναι καθαρά εντός του μοναστηριού του!  

Ο τίτλος του Αρχιμανδρίτη σε έναν Ιερομόναχο  είναι το μοναδικό αξίωμα που οφείλει να κατέχει μόνο ο Αρχηγός της μάντρας που νοείται ο Ηγούμενος του μοναστηριού. 


Είμαι Ορθόδοξος Επίσκοπος αλλά η ζωή μου είναι εκτός Εκκλησίας.

Ανάξιος Επίσκοπος σημαίνει πως δεν έπρεπε να λάβω το συγκεκριμένο ανώτατο Ιερατικό αξίωμα  λόγο κολλημάτων που αγνόησα είτε εκούσια ή ακούσια, πως δεν είμαι ικανός να καθοδηγήσω το ποίμνιο μου προς την σωτηρία της ψυχής του και πως έλαβα το συγκεκριμένο αξίωμα από την φιλοδοξία μου, τον εγωισμό μου, τις γνωριμίες μου, ή απλώς από τύχη.

Πολλοί Ορθόδοξοι Επίσκοποι σήμερα σε πολλούς λόγους τους λέγουν με την ψευτοταπείνωση που βγάζουν προς τα έξω : Ο Θεός επέλεξε την αναξιότητα μου να την χρίσει σε  Επίσκοπο και να υπηρετήσω έτσι το Ορθόδοξο ποίμνιο. 

Η πραγματική μετάφραση αυτού είναι:  Και τι δεν έκανα για να γίνω Επίσκοπος. Ανθρώπινα ότι δυνατότητα είχα είτε πολιτική, είτε εκκλησιαστική, είτε κοσμική την έβαλα όλη προσπαθώντας να αναρριχηθώ στο ανώτερο αξίωμα της Αρχιεροσύνης και να παρηγορήσω έτσι τον εγωισμό μου ότι κάτι κατάφερα και εγώ! 


Με τα λύπης βλέπουμε Επισκόπους σήμερα να έχουν αλλοιώσει πλήρως το Ορθόδοξο νόημα της πνευματικής ζωής, να έχουν ένα εξωκοσμικευμένο πνεύμα, να κάνουν δημόσιες σχέσεις, να προσπαθούν να είναι αρεστοί στους άθλιους πολιτικούς και εν κατακλείδι να βασανίζονται καθημερινά από τον ίδιο τους τον εαυτό διότι με πλήρη συνείδηση και γνώση καταπάτησαν τους ιερούς κανόνες και έγιναν Επίσκοποι. 

Όσο για το ποίμνιο που έχει αυτούς τους Επισκόπους να τους καθοδηγεί θα μεταφέρω τη συγκεκριμένη πραγματική ιστορία:

Υπήρχε κάποια πόλις στην περιοχή της Θηβαΐδος, που ήταν γεμάτη παρανομία, της οποίας οι πολίτες διέπρατταν πολλά μιαρά και άτοπα πράγματα. Σε αυτήν λοιπόν κάποιος άνθρωπος του ιπποδρόμου διεφθαρμένος στο έπακρον απέκτησε ξαφνικά κάποια ψευδοκατάνυξι και πήγε και έγινε μοναχός και ντύθηκε το μοναχικό σχήμα. Αλλά όμως καθόλου δεν σταμάτησε τις πονηρές πράξεις του. Συνέβη λοιπόν να πεθάνει ο επίσκοπος της πόλεως αυτής. Τότε παρουσιάσθηκε σε κάποιον Άγιο άνθρωπο άγγελος Κυρίου και του λέει: «Πήγαινε και προετοίμασε την πόλη, για να χειροτονήσουν επίσκοπο τον πρώην άνθρωπο του Ιππoδρόμoυ». Πήγε λοιπόν αυτός και έκανε ότι του παραγγέλθηκε. Αφού λοιπόν χειροτονήθηκε ο προαναφερθείς πρώην φαυλόβιος, άρχισε με τον νου του να φαντάζεται ότι κάτι είναι και άρχισε να υψηλoφρoνή. Τότε του παρουσιάσθηκε Άγγελος Κυρίου και του λέει: «Γιατί υψηλoφρoνή, άθλιε; Σου λέω αλήθεια ότι δεν έγινες επίσκοπος, επειδή ήσουν άξιος για Ιεροσύνη, αλλά γιατί αυτής της πόλεως τέτοιος επίσκοπος της άξιζε!

Όλοι οι Κληρικοί ανεξάρτητου βαθμίδας θα πρέπει σήμερα να αναρωτηθούν εάν είναι τόσο αυστηροί και τόσο συνεπής στην σχέση τους με το Θεό αλλά και με τα Ιερατικά τους καθήκοντα, όσο αυστηροί και συνεπής είναι η σχέση τους με το πολιτικό - πελατειακό κράτος! 


Κήρυγμα Ιερέων μπροστά στην ωραία Πύλη εντός της Θείας Λειτουργίας. 

Ένας παλαιός έμπειρος ιερέας μου είχε αναφέρει κάποτε: Ο Κληρικός κατά την ομιλία του στην ωραία πύλη δεν έχει δικαίωμα να απευθύνει κανέναν λόγο προς το ποίμνιο του πέρα από την εξήγηση του Ευαγγελίου. 

Ό,τι άλλο πει, κι όσο περισσότερο μακρηγορήσει, και δεν ξέρει τι λέει αλλά και δεν πιστεύει αυτά τα οποία λέει. 

Σήμερα μετά λύπης βλέπουμε Ιερείς, Επισκόπους και Ιερομονάχους να μακρηγορούν, να λένε, να λένε, να λένε, δείχνοντας έτσι την ουσιαστική πνευματική μηδενικότητά που τους περιβάλλει. 

Δισκοφορία εντός του Ιερού Ναού

Ένα απαράδεκτο πράγμα που συμβαίνει σήμερα σχεδόν σε όλες τις Ορθόδοξες Ελλαδικές Εκκλησίες είναι η δισκοφορία κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας.

Μεγαλύτερη ύβρις, μεγαλύτερη προσβολή στο Χριστό, μεγαλύτερη βλασφημία στο Άγιο πνεύμα, μεγαλύτερος πνευματικός ξεπεσμός και μεγαλύτερη αναίδεια δεν θα μπορούσε να υπάρξει από την επαιτεία της  δισκοφορίας εντός του Ιερού Ναού κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας. 

Το χρήμα σταύρωσε το Χριστό και το χρήμα τον ξανά σταυρώνει σε κάθε Θεία Λειτουργία που βγαίνει η δισκοφορία. 

Τόσο πολύ έχει δουλέψει ο διάβολος στη ζωή των Κληρικών αλλά και των ανθρώπων που αν παρατηρήσετε η δισκοφορία γίνεται πάντα κατά τη διάρκεια του καθαγιασμό των τιμίων δώρων. 

Αυτόν τον Ορθόδοξο  Ελλαδικό περίγελο της δισκοφορίας τον έχουν πάρει οι καθολικοί, οι χιλιαστές, οι ευαγγελιστές και οι μάρτυρες του Ιεχωβά και σε κάθε φυλλάδιο προσηλυτισμού στο τέλος γράφουν: Δεν θα περιέλθει δισκοφορία - επαιτεία όπως περιέρχεται σου Ορθόδοξους Ναούς.

Το πνεύμα των Ελλήνων περί κυριαρχίας και κατάκτησης της Κωνσταντινούπολης.

Ένα γεγονός είναι πως ο Άγιος Παΐσιος αλλά και ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός είχαν προφητέψει την ανακατάληψη της Κωνσταντινούπολης από τους μωαμεθανούς. 

Ο Θεός ενδιαφέρεται για τη σωτηρία των ανθρώπων, αυτό το ενδιαφέρον του επουδενί δε στέκεται εμπόδιο στο αυτεξούσιο λειτουργίας του ανθρώπου. 

Ο Θεός μπορεί να έχει ένα αρχικό σχέδιο για τον κάθε άνθρωπο για την πορεία της ζωής του ως προς την τελική σωτηρία της ψυχής του, εάν όμως ξεφύγει ο άνθρωπος από τον Ορθό πνευματικό δρόμο που του έχει δείξει ο Θεός μέσω των εντολών του, έτσι και ο Θεός αλλάζει τα σχέδια του και αναπροσαρμόζει την προσπάθεια σωτηρίας του ανθρώπου σύμφωνα με νέα δεδομένα.

Επομένως με τα σημερινά δεδομένα η προσωπική μου άποψη είναι πως όχι, ο Θεός δεν πρόκειται να δώσει την Κωνσταντινούπολη στους Έλληνες γιατί δεν την αξίζουν. 

Πολύ φοβάμαι δε ότι η Ελλάδα στο προσεχές μέλλον θα σμικρυνθεί! 

Πρέπει να έχει στο μυαλό του ο Ορθόδοξος Έλληνας πως η Ελλάδα ποτέ δεν είχε, δεν έχει, αλλά και ποτέ δεν θα έχει αξιόμαχο πολεμικό στρατό. 

Οι μάχες  που είχε κερδίσει στο παρελθόν δεν κερδήθηκαν από τον Ελληνικό στρατό με την αξία του, αλλά κερδήθηκαν κάτω από το λάβαρο της Υπεραγίας Θεοτόκου και κάτω από τον ίδιο το Χριστό, που προϋπόθεση αυτών  ήταν η πνευματικότητα και η απλότητα των τότε Ελλήνων. 

Σήμερα οι Ορθόδοξοι Έλληνες όχι μόνο έχουν πετάξει το λάβαρο της Ορθοδοξίας, αλλά το έχουν τσαλαπατήσει με τις καθημερινές τους αμαρτωλές πράξεις. 

Όσοι πιστεύουν ότι είχαν κάποτε πνευματική ζωή και τώρα έχουν παρασυρθεί αλλά ο Θεός θα τους επαναφέρει στον ορθό δρόμο, είναι λάθος. 

Αν γινόταν αυτό ο θεός δεν θα σεβόταν την ελευθερία που μας έχει δώσει καθώς και το ελεύθερο δικαίωμα της επιλογής. 

Η κόλαση επιλογή του ανθρώπου είναι και μάλιστα κάνει μεγάλη προσπάθεια να την κατακτήσει! 








Μοιράσου το με τους φίλους σου