Έρευνα σχετικά με εξαφανισμένους σωρούς έπειτα από μια εγκληματική πράξη

Η δυσκολία στην εύρεση του σώματος ενός θύματος ανθρωποκτονίας μπορεί να καθυστερήσει σημαντικά τις έρευνες της αστυνομίας. Επιπλέον, αυτό δημιουργεί αβεβαιότητα για την κατάσταση του ατόμου και μπορεί να αφήσει τις υπηρεσίες επιβολής του νόμου αβέβαιες εάν πρέπει να αντιμετωπίσουν την υπόθεση ως θέμα που αφορά ένα αγνοούμενο άτομο και όχι ως ανθρωποκτονία. 

Η απόρριψη του σώματος ενός θύματος δείχνει ένα πρόσθετο επίπεδο προσπάθειας του δράστη να εμποδίσει την αστυνομική έρευνα. Οι ερευνητές προσδιόρισαν ότι οι κοινές μέθοδοι απόρριψης σε περιπτώσεις οικιακής ανθρωποκτονίας περιλαμβάνουν το κάλυμμα, το θάψιμο και το αφήνοντας το νεκρό σώμα σε απομακρυσμένα μέρη.

 Άλλη έρευνα για τις ανθρωποκτονίες στη Φινλανδία διαπίστωσε ότι το 27% εκατό των περιπτώσεων αφορούσαν την απόρριψη του πτώματος σε πλωτές οδούς, τα υπόλοιπα θύματα αφέθηκαν σε χερσαίες περιοχές και οι μισοί από τους δράστες κατέβαλαν επιπλέον προσπάθεια για να κρύψουν το νεκρό σώμα. 

Οι μέθοδοι απόρριψης του σώματος μπορεί να κυμαίνονται από απλές έως περίπλοκες και δημιουργικές. Ένα μη κρυμμένο πτώμα δείχνει τη λιγότερη προσπάθεια από τον δράστη, ενώ ένα κρυμμένο παρέχει κάποια προστασία από μια τυχαία ανακάλυψη. Οι δράστες συχνά διαπράττουν φόνους στα σπίτια των θυμάτων και γρήγορα κρύβουν ή μετακινούν τα πτώματα. Η αποθήκευση πτωμάτων προσφέρει τη μεγαλύτερη προστασία από την ανακάλυψη. Ωστόσο, αυτό απαιτεί επίσης τη μεγαλύτερη προσπάθεια και δημιουργικότητα από τον δράστη. Μια άλλη βασική πτυχή του σχεδίου απόρριψης ενός δράστη μπορεί να είναι ο τεμαχισμός του σώματος για να μειωθεί το σχήμα του σώματος και να απλοποιηθεί η αποθήκευση και η μεταφορά. Ωστόσο, οι ερευνητές βρήκαν επιτυχημένες προσπάθειες για τον τεμαχισμό μόνο στο 7% εκατό των περιπτώσεων. 

Γενικά, οι παραβάτες προτιμούν οικεία μέρη ώστε να ξέρουν τι να περιμένουν.  Σε μια μελέτη, περισσότεροι από τους μισούς δράστες πέταξαν πτώματα σε τοποθεσίες που τους ήταν γνωστές, κυρίως επειδή προηγουμένως ζούσαν ή διαμένουν σήμερα στην περιοχή.  Άλλοι ερευνητές διαπίστωσαν ότι στη μελέτη τους με βάση την Νότιο Κορέα, οι γεωγραφικές γνώσεις των υπόπτων συνήθως προέρχονταν από την προηγούμενη κατοικία τους (25%), το τρέχον σπίτι (18%) ή άλλη οικεία τοποθεσία, όπως ο χώρος εργασίας (9%). 

Η σχέση θύματος και δράστη μπορεί να είναι καθοριστική για τη μέθοδο απόρριψης του σώματος. Για παράδειγμα, η απόσταση μεταξύ του τόπου του εγκλήματος της ανθρωποκτονίας και του χώρου απόρριψης ήταν μεγαλύτερη για τα θύματα που ήταν συγγενείς, στενοί σύντροφοι ή άγνωστοι από ό,τι για γνωστούς.

Για να παρέχουμε μια εμπειρικά βασισμένη κατευθυντήρια γραμμή για το πώς η απόρριψη του σώματος μπορεί να συσχετιστεί με τη σχέση μεταξύ θύματος και δράστη, οι συγγραφείς από τις βιβλιογραφίες εγκληματολόγων συνέκριναν διάφορες μεταβλητές σχετικά με τη θέση και τη μέθοδο απόρριψης με τη σχέση που είχε το θύμα και ο δράστης. Μελέτησαν ένα μη τυχαίο εθνικό δείγμα 840 κλειστών πλήρως εκδικαζόμενων υποθέσεων ανθρωποκτονιών από τις κρατικές και τοπικές αρχές που συνεισέφεραν οι υπηρεσίες επιβολής του νόμου για ερευνητικούς σκοπούς.

Τα κριτήρια συμπερίληψης αποτελούνταν από περιπτώσεις όπου υπήρχαν αποδεικτικά στοιχεία απόρριψης σώματος, η μέθοδο δολοφονίας διέφερε από τη μέθοδο διάθεσης (π.χ. εμπρησμός) και όπου εμπλέκονταν μόνο ένας δράστης και ένα θύμα. Οι συγγραφείς είχαν πρόσβαση σε όλους τους φακέλους της υπόθεσης, οι οποίοι περιελάμβαναν αστυνομικές αναφορές, εκθέσεις ιατροδικαστών, αυτοψίας στο νοσοκομείο, καταθέσεις μαρτύρων και δραστών, φωτογραφίες σκηνής εγκλήματος και ιατροδικαστικά στοιχεία και εκθέσεις.

Οι άνδρες ήταν οι περισσότεροι παραβάτες (92%) και η μέση ηλικία ήταν τα 32 έτη. Οι δράστες έτειναν να είναι λευκοί (74%), ακολουθούμενοι οι Αφροαμερικάνοι (17%). Τα περισσότερα θύματα ήταν γυναίκες (77%), με τη μέση ηλικία να είναι τα 29 έτη. Τα θύματα αποτελούνταν επίσης κυρίως από λευκούς (78%), ακολουθούμενους από Αφροαμερικάνους (14%). Όσον αφορά τη σχέση θύματος - δράστη, οι υποθέσεις αφορούσαν αγνώστους (30%). φίλοι ή γνωστοί (29%), σύζυγοι, σύντροφοι ή πρώην (25%). και άλλα μέλη της οικογένειας (15%).

Οι συγγραφείς όρισαν την απόρριψη σώματος ως οποιοδήποτε μέτρο για την απομάκρυνση ενός πτώματος από την αρχική σκηνή. Αυτό περιλάμβανε περιπτώσεις στις οποίες οι δράστες άφησαν τα σώματα των θυμάτων στον τόπο της δολοφονίας, αλλά έκαναν ένα επιπλέον βήμα έως ότου να κρύψουν το σώμα (π.χ. το φύλαξαν στο ψυγείο). Στο 87% των περιπτώσεων οι δράστες μετέφεραν το πτώμα σε μια τοποθεσία ξεχωριστή από τη σκηνή της ανθρωποκτονίας προσωρινά και έπειτα επέλεξαν την τελική τοποθέτηση της σορού.

Οι μέθοδοι απόρριψης του σώματος διαχωρίστηκαν σε κρυφές (προσπάθεια που έκανε ο δράστης να κρύψει το πτώμα - 55,5% των περιπτώσεων) ή όχι (το σώμα έμεινε εντελώς εκτεθειμένο 45,5%  των περιπτώσεων). Επιπλέον, η απόρριψη του σώματος θεωρήθηκε προσχεδιασμένη μέθοδος μόνο όταν σημειώθηκε το έγκλημα ξεκάθαρα από τον δράστη σε ποσοστό 19%).

Η θέση του σώματος ορίστηκε ως το μέρος όπου βρέθηκε το πτώμα (π.χ. γειτονιά ή ιδιοκτησία) σε σχέση με τον δράστη. Σε όλες τις περιπτώσεις αυτής της μελέτης, το 35% των θυμάτων βρέθηκαν στη γειτονιά του δράστη, το 27% στην ιδιοκτησία του δράστη και το 15% κάπου αλλού που συνδέεται το μέρος με τον δράστη. Στο 23% των περιπτώσεων οι συγγραφείς δεν μπόρεσαν να προσδιορίσουν από τη δικογραφία πώς η θέση του σώματος σχετίζεται με τον δράστη.

Η ανακάλυψη του σώματος ήταν ένα μέτρο για το πώς βρέθηκε το σώμα. Τις περισσότερες φορές, ένας περαστικός εντόπισε το πτώμα (39%), ακολουθούμενος από αστυνομική έρευνα (33%), από ομολογία του δράστη (19%), από αυτόπτη μάρτυρα (7%) ή άλλα μέσα (3%). Σχεδόν τα μισά πτώματα βρέθηκαν σε λιγότερο από 2 ημέρες από την ανθρωποκτονία (47%), το 30% μεταξύ 2 ημερών και 2 εβδομάδων από το περιστατικό και το 23% μετά από 2 εβδομάδες.

Η σχέση του δράστη με το θύμα επηρέασε ορισμένους παράγοντες που σχετίζονται με τη συμπεριφορά απόρριψης, όπως η απόκρυψη σώματος και η ανακάλυψη σώματος. Για παράδειγμα, το 72% των παραβατών που ήταν άγνωστοι με το θύμα άφησαν την σορό ακάλυπτη, ενώ μόνο το 17% των στενών συντρόφων, το 39% των άλλων μελών της οικογένειας και το 43% των φίλων ή γνωστών.

Συνεπώς, είναι σαφές γιατί οι περαστικοί ήταν πιο πιθανό να ανακαλύψουν το πτώμα όταν ο δράστης ήταν ξένος με το θύμα (61%), ενώ η αστυνομική έρευνα αποδείχθηκε η πιο κοινή μέθοδος όταν ο δράστης ήταν στενός σύντροφος (43%). Ωστόσο, όσον αφορά την εξοικείωση των δραστών με τον χώρο χωματερής ή την προσπάθειά τους να μεταφέρουν τη σορό σε ξεχωριστή τοποθεσία, η σχέση τους με το θύμα δεν είχε σημαντική επίδραση.

Είναι ενδιαφέρον ότι υπήρχε μια ισχυρή σύνδεση μεταξύ του προσχεδιασμού και της απόκρυψης της σορού. Συγκεκριμένα, οι δράστες που προγραμμάτισαν την απόρριψη του σώματος ήταν πιο πιθανό να πετάξουν το θύμα στη δική τους ιδιοκτησία, ενώ όσοι δεν είχαν προσχεδιάσει ήταν πιο πιθανό να πετάξουν το πτώμα όχι στην ιδιοκτησία τους αλλά σε μία περιοχή που γνωρίζουν.

Οι περιπτώσεις ανθρωποκτονιών στις οποίες ο δράστης έχει ταυτοποιηθεί αλλά το θύμα δεν έχει ακόμη βρεθεί μπορεί να αποτελέσουν προκλήσεις για τους ανακριτές. Η εξέταση της συμπεριφοράς του δράστη μπορεί να βοηθήσει στην ιεράρχηση των περιοχών αναζήτησης και να δώσει πληροφορίες για την πιθανή μέθοδο απόκρυψης της σορού.

Η τρέχουσα μελέτη δείχνει ότι οι δράστες συνήθως μεταφέρουν και απορρίπτουν πτώματα μακριά από τον τόπο του εγκλήματος. Ωστόσο, η μεταφορά του πτώματος ενέχει σημαντικό κίνδυνο ανακάλυψης Και, το αντικείμενο της απόρριψης του σώματος είναι να μετριαστεί ο κίνδυνος αναγνώρισης, τοποθετώντας μια απόσταση μεταξύ του δράστη και της ανακάλυψης του θύματος. Για τον μετριασμό αυτού του κινδύνου, οι παραβάτες θα κινηθούν σε μέρη που τα γνωρίζουν και αναγνωρίζονται ως οικεία.

Αυτή η έρευνα δείχνει ότι οι παραβάτες είναι πιο πιθανό να τοποθετήσουν μια σορό σε περιοχές για τις οποίες έχουν εξοικείωση για νόμιμους λόγους και ότι αυτές οι τοποθεσίες περιβάλλουν κυρίως την κατοικία, τη γειτονιά ή τον χώρο εργασίας τους. Τέτοιες γνωστές περιοχές θα μπορούσαν να επεκταθούν για να συμπεριλάβουν διαδρομές ταξιδιού μεταξύ αυτών των τοποθεσιών επίσης. Επιπλέον, όπου υποδεικνύονταν προσχεδιασμός, οι δράστες ήταν πιο πιθανό να βάλουν το πτώμα σε μέρη που ήταν υπο τον έλεγχό τους ή ακόμα και στην ιδιοκτησία τους.

Είναι σημαντικό ότι η συμπεριφορά απόρριψης του σώματος του δράστη δεν άλλαξε με βάση τη σχέση με το θύμα. Η σχέση θύματος και δράστη δεν είχε επίσης καμία επίδραση στο αν το σώμα μετακινήθηκε. Ωστόσο, υπήρχε μια ευδιάκριτη σχέση μεταξύ της σχέσης θύματος και δράστη και του αν ένα σώμα ήταν κρυμμένο. Αναμενόμενα, οι άγνωστοι είναι πολύ πιο πιθανό να αφήσουν το σώμα ακάλυπτο και κατά συνέπεια οι περαστικοί είναι πιο πιθανό να βρουν το πτώμα.

Οι συνέπειες για τους ερευνητές για την ανακάλυψη μιας σορού  που αγνοείται είναι σαφείς. Πρέπει αρχικά να μπλοκαριστεί ο στόχος - δράστης και να συγκεντρωθούν επαρκείς πληροφορίες σχετικά με τους τομείς εξοικείωσης του. Ο συνδυασμός αυτών των πληροφοριών συμπεριφοράς με τις πληροφορίες μαρτύρων, την τεχνολογία και τα ευρήματα της εγκληματολογικής επιστήμης μπορεί να βοηθήσει τις αρχές  να ιεραρχήσουν τις περιοχές αναζήτησης και να αυξήσουν την πιθανότητα επιτυχίας.