Τα πρόβατα φοβούνται τον λύκο, αλλά στο σφαγείο τα οδηγεί πάντα ο βοσκός
Ο λύκος ως ο φυσικός εχθρός των προβάτων, ενσαρκώνει τον διαχρονικό φόβο για το άγνωστο και το επικίνδυνο.
Από την αρχαιότητα τα πρόβατα έχουν να τρέμουν στην ιδέα του λύκου, του αδίστακτου θηρευτή που καραδοκεί να επιτεθεί όταν δεν υπάρχει η προστασία του βοσκού.
Ο βοσκός από την άλλη πλευρά, είναι το άτομο που τα προστατεύει, τα φροντίζει και τα καθοδηγεί. Είναι η φιγούρα της ασφάλειας και της τάξης, ο φύλακας που κρατάει τους λύκους μακριά.
Ωστόσο, υπάρχει μια τραγική ειρωνεία στη σχέση αυτή. Όταν έρθει η ώρα της σφαγής, δεν είναι ο λύκος αυτός που οδηγεί τα πρόβατα στον θάνατο, αλλά ο ίδιος ο βοσκός, ο φύλακας και ο προστάτης τους.
Ο βοσκός που υποτίθεται ότι τα προστατεύει από τους κινδύνους, είναι εκείνος που τα κατευθύνει προς το τέλος τους. Αυτή η παράδοξη πραγματικότητα είναι γεμάτη νοήματα και αναλογίες, ιδιαίτερα αν μεταφερόμαστε στον κόσμο της πολιτικής.
Στον πολιτικό στίβο οι πολίτες αναζητούν ηγέτες που θα τους προστατεύσουν, θα τους καθοδηγήσουν και θα τους προσφέρουν ασφάλεια και ευημερία. Οι πολιτικοί όπως οι βοσκοί, παρουσιάζονται ως οι προστάτες του λαού, εκείνοι που θα τους οδηγήσουν σε ένα καλύτερο μέλλον, θα τους διαφυλάξουν από τους «λύκους» της εποχής: την οικονομική κρίση, την ανεργία, την εγκληματικότητα και τις εξωτερικές απειλές.
Όμως, στην πραγματικότητα, πολλοί πολιτικοί όταν έρθει η ώρα μπορεί να γίνουν αυτοί που θα προδώσουν την εμπιστοσύνη των πολιτών τους. Μπορεί να λάβουν αποφάσεις που θα βλάψουν το κοινωνικό σύνολο, να οδηγήσουν τη χώρα σε κρίσεις ή να υποταχθούν σε συμφέροντα που θυσιάζουν το κοινό καλό.
Όπως ο βοσκός οδηγεί τα πρόβατα στο σφαγείο, έτσι και κάποιοι πολιτικοί μπορούν να οδηγήσουν τον λαό σε δύσβατους δρόμους, παρά τις υποσχέσεις και τις διακηρύξεις τους.
Αυτό το μοτίβο επαναλαμβάνεται συχνά στην ιστορία. Οι πολίτες εμπιστεύονται ηγέτες που υπόσχονται ασφάλεια και ευημερία, μόνο για να βρεθούν αντιμέτωποι με πολιτικές που επιφέρουν καταστροφές και κρίσεις.
Η δύναμη και η εξουσία συχνά διαφθείρουν και ο πειρασμός να προδώσουν την εμπιστοσύνη των πολιτών είναι πάντα παρών.
Η συνειδητοποίηση αυτής της πραγματικότητας μπορεί να φέρει απογοήτευση αλλά και αφύπνιση.
Οι πολίτες πρέπει να είναι προσεκτικοί και να απαιτούν διαφάνεια, λογοδοσία και ηθική από τους πολιτικούς τους. Πρέπει να είναι ενεργοί, ενημερωμένοι και έτοιμοι να αμφισβητήσουν όταν χρειάζεται. Ο φόβος του λύκου είναι φυσικός, αλλά ο πραγματικός κίνδυνος μπορεί να έρχεται από εκεί που δεν τον περιμένουν.
Στην τελική, η ιστορία των προβάτων, του λύκου και του βοσκού, μας υπενθυμίζει την ανάγκη για κριτική σκέψη και συνεχή επαγρύπνηση. Μόνο έτσι μπορούμε να διασφαλίσουμε ότι οι «βοσκοί» που επιλέγουμε θα παραμείνουν πιστοί στον ρόλο τους και δεν θα μας οδηγήσουν με την άγνοιά μας στο σφαγείο.
Μοιράσου το με τους φίλους σου